باید ها و نبایدهای مقابله با بدغذایی کودکان ۲ تا ۵ سال
مادران تازه کار در مقابله با بدغذایی کودکان معمولا با احساساتی مثل سردرگمی، نگرانی و یا ابهام در راه حل یابی دست و پنجه نرم میکنند. زیرا همه تلاشش را می کند که فرزند غذا بخورد و در نهایت با یک «نه» مواجه می شود.
احتمالا شما نیز تجربه کرده اید که وقتی یک وعده غذایی دیگری را جلوی کودک نوپای خود می‌گذارید و او دوباره از خوردن آن امتناع می‌کند، دنیا برایتان تیره و تار می شود.
بدتر از همه اینکه، این احساسات منفی، زمانی که در کنار کودک نوپای دیگری باشید که خوب غذا می‌خورد، تشدید میشوند و دیگران نیز در تشدید این احساسات مقصرند. زیرا همه طوری رفتار می کنند که شما مقصر اصلی داستان غذا نخوردن فرزندتان هستید و او به خاطر اشتباه های شماست که لب به غذا نمی زند. اگر شما نیز در حال حاضر خود را سرزنش می کنید یا به هر نحوی در مورد بی اشتهایی کودک ۲ تا ۵ ساله تان، احساس گناه می کنید، اکنون زمان آن رسیده است که به آن پایان دهید. زیرا شما مسئولیت والدگری دارید و غذا خوردن یا نخوردن فرزند، زیرمجموعه این مسئولیت ها نیست!
در واقع والدین باید رفتارها و واکنش های صحیح در مقابل بی اشتهایی فرزندشان را اتخاذ کنند ، نه اینکه دائما به سیر شدن یا نشدن فرزندشان بیاندیشند. در ادامه ، برای روشن تر شدن مطلب، استراتژی تقسیم مسئولیت در تغذیه ، و واکنش های غلط والدین نوشته شده است.
چطور با بی اشتهایی فرزندم برخورد کنم ؟
فلسفه تقسیم مسئولیت در تغذیه، اولین بار از الین ساتر که متخصص تغذیه دوران کودکی است، بیان شده است و بعدها توسط پژوهشگران زیادی مورد تحقیق قرار گرفته است و بارها و بارها اثربخشی آن ثابت شده است. به طوری که والدین کودکان بدغذا، این استراتژی را یک معجزه نامیده اند.
استراتژی تقسیم مسئولیت در تغذیه در حقیقت، بین مسئولیتهای والدین یا مراقب کودک در تغذیه و مسئولیت کودک تمایز قائل میشود که در ادامه توضیح داده شده است.
اشتباهات والدین کودک بدغذا
والدین مسئول بی اشتهایی کودک خود نیستند. همانطور که در مقاله های دیگر گفته شد، بدغذایی و بی اشتهایی یک اتفاق طبیعی در روند رشدی کودکان است که در هر خانواده ای می‌تواند تجربه شود. معمولا همه اطرافیان و از جمله والدین، پدر و مادر را مقصر عادات بدغذایی کودک میدانند؛ اما اینطور نیست.
شاید والدین در مواردی مسئولیت داشته باشند اما اینکه بدغذایی کودک را به گردن آن ها بیاندازیم کار درستی نیست. عادات غذایی بد یا خاص یک مسئله عمیق رشدی در کودکان است که به دلایل متعددی رخ میدهد اما مسئولیتهای دیگری را می‌توان به گردن والدین انداخت.
- چه چیزی سرو میشود؟
- چه زمانی سرو میشود؟
- کجا سرو میشود؟
همچنین بهتر است برخی مسئولیت ها را نیز مختص به کودکان در نظر گرفت و در این موارد دخالتی نکرد.
- چه بخورم؟
- چقدر بخورم؟
مطمئن باشید، این استراتژی به ظاهر ساده، زمان غذا خوردن و شیوه آن را در خانواده شما، تکان خواهد داد.
بسیاری از والدین با این نیت بر سر سفره غذا می روند که من مسئول سیر کردن فرزندم هستم! و همین نیت اشتباه موجب بروز رفتارهای اشتباه والدین و جدال انها بافرزندشان درباره غذا خوردن می شود. در واقع، والدین برای رسیدن به نیت ذهنی شان، واکنش ها و راهکارهایی را انتخاب می کنند که در کوتاه مدت موثر است و در بلند مدت، اثرات مخربی هم بر مشکل افرین شدن بی اشتهایی و هم بر شکل گیری اختلال های روانی فرزندشان دارد.
به هیچ وجه در مقابله با بدغذایی این کارها را نکنید !
- رشوه دادن: اگر سه لقمه دیگر بروکلی بخوری، می توانی دسر مورد علاقه ات را نیز بخوری.
- شرمنده کردن: برادرت همیشه سبزیجاتش را به همراه غذا می خورد، از او یاد بگیر؟!
- اجبار کردن: تا زمانی که این دو لقمه را نخوری، حق نداری از صندلی پایین بیایی.
- پرت کردن حواس: میتوانی در حین غذا خوردن، کارتون مورد علاقه ات را تماشا کنی.
استفاده از این راهکارها برای والدین بسیار وسوسه برانگیز است. زیرا زمانی که از این کلک ها استفاده می کنند، می توانند به نیت درونی خود که «من مسئول سیر کردن فرزندم هستم» پاسخ بدهند و مسئولیت خود را عملی کنند.
والدین با اجرای این راهکارها از لنز «تغذیه کوتاه مدت» استفاده میکنند و به خود میگویند، من فقط میخواهم او غذایش را بخورد. همین! اما نمیدانند که همین راهکارها موجب شکست فرزندشان در رسیدن به استقلال، تصمیم گیری، مشکلات میان فردی و … میشود.
گفتنی است که،کوچترین مشکلی که برای کودکان ۲ تا ۵ سال، در نتیجه ی راهکارهای بالا به دست می اید، مشکلاتی بر سر غذا خوردنشان است. یعنی آنها دیگر نمی توانند به غریزه گرسنگی خود اعتماد کنند و تصمیم گیری برای غذا خوردن فرزند را به عهده والدین میگذارند.
در واقع برای سیر شدن به دنبال نشانه های بیرونی میگردند که کسی به انها بگوید که چه بخورد و چقدر بخورد، و همین مساله مشکل بدغذایی کودکان را طولانی تر خواهد کرد.
بنابراین، هرچه برای مقابله با بدغذایی فرزند خود بیشتر متوسل به زور گویی و اجبار شوید، او کمتر از غذا خوردن فرزند لذت خواهد برد و تمایلش به این عمل، روز به روز کمتر خواهد شد.
لذا، باید به اشتهای فرزندتان اعتماد کنید، اجازه دهید خودشان تعیین کنند که چقدر میخواهند بخورند. با این کار به بدن آنها کمک می کنید که خودش را تنظیم کند و در زمانی که گرسنه است نیاز خودش را برطرف کند. در این صورت، رابطه کودک نه تنها با غذا خوردن ، بلکه با والدش، نیز به درستی شکل خواهد گرفت.
یادتان باشد، زندگی آموختنی و ساختنی است و شما آفریدگار آن هستید.
سلاله سادات اصل علوی پایدار
